اندیشه وطن همچون نسیمی مشک بار، روح نواز و چون دم عیسا جان بخش است. دل مجروح او را که دور از وطن است - خاصه دورافتادگان از ولات - مرهم روحست و جان پر دردش را مایه درمان است.
حب وطن آن نیست که چون از دیده رفت از دل برود، دوست داشتنی است بی قید و شرط، دلدادگی ست بدون چشم داشت. وطن مادر است. هویت است .فطرت انسان سرشته با مهر وطن است. چطور اندیشه اش رهایمان کند؟
فرقی نمی کند مسیر رسیدنت به ولات از میان پیچ و خم گردنه ها و کتل ها باشد و یا از کفی صاف و خسته کننده و از میان بوی گوگرد ها. همین که از سراشیبی انتهایی مشرف به نخلستان ها ، آن گستره سبز رنگ نمایان می شود یا همین که در میان شلوغی ردیف دکان های یکرنگ و بدون تغییر ( تا یادم هست همینگونه بوده و هست و خواهد بود) دالکی را پشت سر می گذاری و سمت چپت که آن شعله های گاز - به نام ولات و به کام دیگران- را می بینی ... مرغ دلت پر می کشد برای وطن... اگر سال های سال دور افتاده باشی که  خاطرات روزهای سپری شده از کودکی و نوجوانی و ... مثل برق جلوی چشمانت رژه می رود.  دلتنگی سراغت می آید برای کیچه پس کیچه هایش ...برای سر پل ش ، برای بوی شهد شیره خرمای فر گرفته در آسمانش... برای بوی مست کننده کاه و گل مهیای شلبونی ... برای غناهشت ترکتل های در حال عبور و مرور ... برای شناگه هایش ... برای صدای اون پنکه های سقفی درب و داغون مدارسی که در آن گرمای بعد از سیزده روز نوروز آن هم در شیفت بعدازظهر باید تحمل می کردی . دلت لک می زند برای دیدن دوستانی که هر کدام وزنی از خاطرات دیروزت را به دوش می کشند - که دیگر نمی بینی شان . راستی سوال؟ شما هم اینگونه اید؟ دوستان همه بار سفر بسته اند؟ ولات خلوت شده؟ ... برای ما که چنین است-  .دلت لک می زند برای ...
آری ! همه ما در این مورد مشترکیم .‌ هم عشق به زادگاه و دلتنگی هایش و هم درد فاصله ها...

و اما حرف دل:
دور افتاده عزیز در اقصی نقاط زادبوممان ایران عزیز و فرهیخته ارجمند ساکن زادگاه
سلام
زندگی ماشینی و تلاش برای گذراندن زندگی ، کمبود وقت و به دلایل بی شماری که همه می دانیم ... روز به روز فاصله ها را بیشتر و بیشتر کرده است . دیگر فراموش کرده ایم دوستان هم محله ایمان چه می کنند؟ کجایند؟ در کدام نقطه از کشور مشغولند؟ به قول شاعر:

بیگانگی نگر که من و دوست چون دو چشم
همسایه ایم و خانه هم را ندیده ایم

باور داشته باشیم یا نه ... جای جای ایران عزیز یک، دو، سه و یا ...از فرهیختگان مزیری بی ورا. هر کدام در کسوتی و لباسی. یکی رخت سفید پزشکی و در بالاترین سطح آن، دیگری در لباس رزم و نظام، آن دیگری در لباس قضاوت و یکی هم سرش در پژوهش و استاد دانشگاه . یکی ... را داریم و به تک تک آنها مفتخربم.
تنوع فکر، تفکر، تخصص و... بیداد می کند. اما برای من گنگ است این همه شهرت و خوشنامی در کسوتی که هستید و درعوض آن گمنامی و در خلوت بودن ها و ... دور گرفتن ها  و همراه نشدن ها ...
یازده سال است که از فضای مجازی « مزیری بی ورا » می گذرد. در این سال ها، یکی از دلایلی که این ثبات قدم را با تمام ناملایمات ها، تهمت ها، انگ ها به خالق این فضا ایجاد کرد، وجود همرهانِ جانی بود که این فضا را باور کردند و سال های سال است که همراهش هستند و نگذاشتند چراغش رنگ افول بگیرد. به جرات می توان با افتخار گفت نیمی از این همراهان، دبیران و اساتیدی است که روزگاری در همین جایی که تک تک ما ایستاده ایم و به میهن خدمت می کنیم، نقش موثرشان آشکار است و فراموش شدنی نیست.
اگر دیروز برای امروزمان پای درسشان می آموختیم ، چرا امروز از آنها تاسی نکنیم و همراهشان باشیم به شوق . درسشان پس بدهیم با ارسال داشته هایمان.

نمی خواهم از این اساتیدم که کماکان شاگردی شان مایه فخر است ،نام ببرم و کافی است یکبار سری به گاهنامه ای از وبگاه بزنید و متوجه شوید چه کسانی را نام می برم .
در این سال ها وبگاه نشان داده دل در گرو آبادانی زادگاهش دارد و در پی همدلی است. بدون هیچگونه توقعی .
پس برادر و خواهر گرامی ام که مایه افتخار همه ما هستید و از وجودتان مفتخربم .
کوتاه سخن می کنم و این یادداشت را در یازدهمین سال بالیدن این فضای مجازی اینگونه به پایان می برم که دست همراهی ات را طلب کنم :

« باغچه یی دیگرگون - از برگ و بار تصویر و تفکرهای تناور - می باید آفرید ؛
و نازنین گلواژگان طهارت و طراوت و طنازی را
به فراخور حال و هوای نیاز، تدارک بایست دید و
در جای جای آن چید ...».

ارادتمند
سید حسام مزارعی