مزیری - بی ورا( MOZIRI- BEYVARA)

درود بر همولاتی های ارجمند و بزرگوار

🌹

ضمن عرض تبریک به جناب آقای موسوی بابت خلق این اثر زیبا و ماندگار، با خواندن غزل ۱۶ از مجموعه گل های داوودی، به ادعای پروفسور ایلبر اورتایلی مورخ برجسته اهل ترکیه بیش از پیش واقف می شویم آن جا که اذعان می دارند؛ ‏"زمانی که ایرانی‌ها شعر می‌سرودند و کتاب می نوشتند ملّت‌های دیگر روی درخت زندگی می کردند" ! یا دگربار آن جا که ایمانوئل کانت فیلسوف شهیر در ۲۳ سال پیش از انقلاب فرانسه ، شاعران را مورد تحسین قرار داده و اظهار داشتند ؛ "ایرانیان فرانسویان آسیا هستند که شاعران و نویسندگان خوب و خوش ذوق فراوانی دارند".

فارغ از تعارفات روزمره ، با خواندن بیت اوّل غزل یاد شده ، به ابراز وجود ارزشمند و طبع شاعرانگی آقای موسوی دست خوش گفتم چرا که مصرع آغازین و دومّی تحت یک استفاده‌ی خلاق و در خدمت یک روزآمدی دیرینه است و این خلاقیت تا انتهای شعر، با خواننده همراه و ملازم است.

سیلویا پلات، (شاعر آمریکایی) بر این باورند که؛ مصراع اول شعر را خدایان به شاعر هدیه می‌کنند و بقیه‌ی آن را شاعر خود می‌سراید. در این گفته نکته‌ی دقیقی است. آن چه درباره‌ی استعداد و قریحه و الهام و از این قبیل گفته‌اند با همان مصراع اول شروع و به همان هم پایان می‌یابد بدین معنا که این جدال و تنشی که در غزل ۱۶ از گام نخست بین عقل و عشق (یا به تعبیری عقل و احساس) سر برآورده تا آخر سروده ادامه دارد در حالی که وزن شعر (نظم و چیدمان آهنگین الفاظ مصرع‌های شعر در کنار هم) به صرافت و صراحت هر چه تمام تر حفظ می شود تا آن جا که سراینده آهنگ آن دارد که با حلق آویز کردن خویشتن ، این تنش مابین عقل و احساس را با عاشقانه ترین حالت ممکن پایان دهد و البته پیروزمندانه عشق را غالب کند.

✓ با حلقه مویت شبی خود را بیاویزم

👏🏻👏🏻👏🏻

دست مریزاد به آقا سید داوود موسوی گرانقدر

آفرین

زلف عمر شعرتان دراز باد

مانا، خوانا و نویسا باشید.

احمد خواجه حسنی

پژوهشگر ارشد جامعه شناسی _ نویسنده و روزنامه نگار

🍂🍂🍂🍂🍂